Świat według Gisy

Nie mam pojęcia, co to dokładnie jest... chyba kolejne krótkie opowiadanie.
Dopadła mnie nagła wena twórcza podczas jednej z lekcji języka polskiego, więc powstało to coś. 
Cieszmy się i radujmy, ponieważ moja miłość do fantastyki powróciła ;)
Miłego czytania!

_______________________

- Nie boisz się, że wąż cię ugryzie? - zapytała mała dziewczynka, siadając tuż przed nieznajomym mężczyzną.

- Są groźne tylko wtedy, kiedy wyczują twój strach - wytłumaczył spokojnie, zachowując dozę sobie właściwej obojętności i odpowiednią dawkę powściągliwości od okazywania emocji.

Ludzie go unikali. Przeraźliwie blada skóra, naznaczona różowymi bliznami, wychudzone ciało i ciemne wory pod oczami. Przywodził na myśl stracha na wróble z tymi swoimi czerwonymi włosami ciągnącymi się po ziemi, jak tren. Mroczna aura bijąca od jego osoby sprawiała, że nawet najbardziej odważni śmiałkowie spuszczali głowy, chcąc jak najszybciej się od niego oddalić. Para ciemnych, pozbawionych tęczówek oczu była jak dwie studnie bez dna, gotowe pochłonąć duszę. A jego rękę oplatał czarny wąż.

- Mogę się z nim pobawić? - zapytała dziewczynka z odpowiednią dzieciom ciekawością.

Jakby w przyzwoleniu wyciągnął dłoń, a gad ześlizgnął się po niej prosto na ziemię i zaczął sunąć powolnym tempem w stronę małej blondyneczki. Wpełzł na jej drobną rączkę, owijając się wokół nadgarstka, jak żywa bransoleta. Dziecięce oczy z podnieceniem obserwowały węża. Czerwone ślepia zwierzęcia patrzyły na nią nie wyrażając nic. Pustka. Tylko ją dało się z nich wyczytać. Wyprane z emocji. Wysunął rozdwojony język i zasyczał. Żadnego strachu, czysta ciekawość.

- Jesteś zaklinaczem węży? - zapytała cicho.

Odpowiedział jej milczeniem. W ludzkim języku nie miał swojej nazwy, zaklinacz to zbyt mało, by opisać jego naturę. On był ich panem, rozumiał ich mowę. To co rozkazał było święte, choć on sam był przeklęty. Nie był jednak demonem ani diabłem się nie urodził. Pochodził spoza wszystkiego, co ludziom znane. Nie liczył czasu, który po prostu nie miał znaczenia. Po prostu był i władał ogniem.

- Jeżeli pójdziesz ze mną, pójdziesz, pokażę ci, kim jestem. Ale jeżeli to zrobisz, nigdy już nie wrócisz.

Od tamtego wydarzenia minęło kilka dni, a może kilka wieków. Czas nie miał znaczenia, liczyło się to, że dziewczynka poszła i już nie potrafiła go pozostawić. Mistrz. Tym właśnie dla niej był.

Jego prawdziwa natura powinna ją odpychać tak, jak innych ludzi. Jednak dziewczynka kochała swojego Mistrza i nie potrafiła się nim brzydzić. Może to dlatego, że poznała go, gdy była zaledwie kilkuletnim szkrabem. Dzieci zbyt szybko się przywiązują i za bardzo ufają. Może to samotność i brak zainteresowania ze strony rodziców skłoniły ją do odejścia. Nigdy nie znalazła przyczyny, której była pewna.

Mistrz był dla niej dobry. Nauczył ją wielu rzeczy, zaczynając od najbardziej przyziemnych, jak gotowanie, pisanie czy czytanie, aż po mistyczne słowa mowy węży.

Bardzo często siadali razem przed ogniskiem. Na początku sadzał ją sobie na kolanach i omiatał ich ciała nieprzewidywalnym żywiołem tak, by nie mógł jej skrzywdzić. Uczucie było wspaniałe, ogień przeciekał przez palce, jak gęsty syrop, sącząc się kropla po kropli. Z upływem nieliczonego czasu, ta praktyka wręcz wymuszana była przez dziewczynkę. Robiła to już nie tylko po to, by móc cieszyć się oczyszczeniem, jakie zawsze przynosiła ze sobą moc, ale po to by móc choć przez chwilę leżeć na szerokiej klatce piersiowej Mistrza i słuchać bicia jego serca. A podobno miał je z kamienia.

We wspólnym życiu zawsze towarzyszyły im węże. Wiły się po niewielkich rozmiarów domku w środku lasu, jak żywy dywan, co jakiś czas pozostawiając po sobie ślady w postaci zrzuconej skóry. Nigdy się ich nie bała, były przyjaciółmi, stwarzały bezpieczeństwo przez niechcianymi gośćmi. Traktowała je jak coś normalnego, oczywistego zupełnie, jak poranne śniadanie.

- Moja mała Hebi.

Mistrz tak ją nazywał. Była jego małym wężem, wyjątkowym wśród innych. Jak biała róża wśród niezliczonych kwiatów mieniących się czerwienią. Kimś, kto jednocześnie nie pasował i idealnie uzupełniał cały obraz. Namiastką dobra w sercu potężnego zła.

Często zostawała sama z wężami, a Mistrz nie mówił dokąd idzie, zawsze jednak wracał. Gady traktowały ją, jak jedną z nich. Pozwalały jej na wiele, zawsze pilnując jednak, by nie stało jej się nic, co mogłoby sprowadzić na nie gniew Mistrza.

Jeden z dni, w których Mistrz wracał ze swoich wypraw, zakończył się inaczej. Mężczyzna wszedł do domu i stanął w progu pokoju. Obserwował Hebi z niepokojem na twarzy, nie mówiąc nic. Coś w wyrazie jego twarzy się zmieniło, jednak pozostał opanowany. Powolnym, majestatycznym krokiem podszedł do uczennicy i chwycił w dłoń pukiel jej włosów. Zmieniły swój kolor z jasnego blondu na ciemną czerwień, przechodzącą miejscami w pomarańcz, dopasowując się do wyglądu ognia - zaczęła dorastać.

Od tamtej pory sposób, w jaki traktował ją Mistrz się zmienił, a może to ona zaczęła inaczej patrzeć na świat. Każde przypadkowe dotknięcie odczuwała silnym dreszczem, nieprzyjemnym, ale łaknęła go. Uczucie było jak narkotyk, mocno uzależniające. Może potrafiła się opanować, ale po prostu nie chciała.

Każdą rozmowę wielokrotnie przetwarzała w myślach, doszukując się ukrytego znaczenia. Wspólne posiłki obdarzała największą czcią, starając się nawet na chwilę nie spuścić Mistrza z oczu. A on wyczuwał tą zmianę.

Po upływie nic nie znaczących dekad, kiedy życie zwykłych ludzi toczyło się wśród wojen i głodu, odrębny świat w sercu lasu pozostał nietknięty. Hebi siedziała w otoczeniu węży na podłodze jednego z pokoi i nuciła cichą melodię, która sama powstawała w jej głowie. Wśród wszystkich gadów jeden był wyjątkowy. Czarny jak węgiel, ten którego dostała na początku.

Odwróciła nieznacznie głowę i aż sapnęła zaskoczona. Mistrz pochylał się nad nią, a w jego oczach było coś dziwnego. Musnął opuszkami palców wrażliwą skórę na jej karku, a wtedy po raz pierwszy odczuła strach. I węże to wyczuły.

Ostrzegawczy syk wydobył się z kilkudziesięciu gardeł, zwiastując gotowość na wypełnienie każdego rozkazu Pana.

- Hebi, boisz się mnie? - zapytał miękkim głosem, tak niepodobnym do swojego zwykłego beznamiętnego tonu.

- Nie, Mistrzu - skłamała.

- Wiesz, że jesteś bezpieczna, dlaczego więc odczuwasz niepokój?

Mistrz ponownie odszedł i minęło wiele czasu, który nagle stał się odczuwalny, zanim uświadomiła sobie, że tym razem nie wróci.

Niesamowita pustka ogarnęła jej serce. Coś, co zawsze było przy niej, tym razem zniknęło. Uczucie, że jest potrzebna, że Mistrz ją kocha okazało się złudne. I właśnie wtedy, kiedy zabrakło jedynej ważnej osoby w jej życiu, zrozumiała, że jest uzależniona. Nie potrafiła egzystować bez jego rozkazów. Potrzebowała go w każdej chwili. Nie liczyło się już nic, tylko paląca potrzeba przebywania z Mistrzem.

- Dlaczego mnie zostawiłeś? - padło z jej ust.

  W pytaniu nie było nawet cienia złości, jedynie rozpacz i żal. Cała wizja świata ograniczała się do osoby, która dała jej tak wiele, a jednocześnie zabrała wszystko. Węże stanęły w płomieniach. Z jej oczu nie wypłynęła nawet jedna łza. Serce, jakiekolwiek jeszcze miała, przestało istnieć. Cała radość wyniosła się, ustępując miejsca pustce. Nie było już nic, co mogłoby przywrócić jej świat do pierwotnego stanu.

Pojawiły się wyrzuty. Dlaczego Mistrz ją wychowywał, dlaczego zabrał ją do swojego świata i nauczył wszystkiego, czego tylko mógł? Nie rozumiała sensu obdarzania jej długowiecznością, skoro teraz miała żyć samotnie. Zbyt wiele emocji na raz. Płomienie trawiły każdą deskę wątłego budynku, ale jej samej nic nie groziło. Ogień miał już zawsze pozostać częścią niej.

 Ciała gadów zamiast posłusznie zmienić się w popiół, ożyły, tworząc gromadę ciemnych, zabójczych węży, które zamiast oczu miały czysty płomień. Wszystkie z szacunkiem na nią patrzyły. Nieodparta moc sprawiała, że mogła je kontrolować. Królowa tych, których sama nieświadomie stworzyła. Stała się Hi no Hebi*. Ognistym wężem. A blask pomarańczowej łuny towarzyszyć jej będzie, aż do dnia, gdy w ciele wygaśnie żal samotności.

- Dlaczego mnie zostawiłeś?

____________________
* Hi ni Hebi - z jap. Ognisty wąż.

 Godzina 17, wysłałam około dziesięciu SMS-ów o treści:

 Autorka tego bloga - znana jako Gisa - obchodzi dzisiaj swoje 15 urodziny ;)
 Z tej okazji nic szczególnego się nie wydarzy, świat się nie skończy, niebo nie stanie się różowe, ani nawet tęcza z jednorożcami się nie pojawi... a szkoda.
No nic, tyle na ten temat ;)
Miłego popołudnia :D

A to kolejna moja twórczość :D

To już ostatnia część. Starałam się, jak mogłam, a jak wyszło? Oceńcie sami :)
____________________________________

 Już od kilku dni poznawał nowe miejsce. Musiał przyznać, siostra bardzo się postarała, stwarzając dom, w którym bez problemu mógł funkcjonować. Przestronne pokoje minimalizowały prawdopodobieństwo wszelkich wypadków, a różnorodność faktur, kryjących ściany i podłogę, pomagała ćwiczyć zmysł dotyku.

 Już pierwszego dnia pobytu w tym miejscu odnalazł idealny dla siebie kąt. Był to zwykły marmurowy parapet przy szerokim oknie. Bardzo często tam przesiadywał, czuł się, jakby na chwilę mógł wrócić do ośrodka, gdzie czekałby na codzienną wizytę Leny. Robił sobie złudną nadzieję, doskonale o tym wiedział, ale nie wiadomo jak bardzo by się starał, nie potrafił przestać.

 Wspominanie stało się niemal jego rytuałem. W bezsenne noce wsłuchiwał się w gwar ulicy, kojarzący mu się z kwiatowym ogrodem. Wyobraźnia potrafiła zmienić głośne warczenie silników wszelkich samochodów w delikatne i kojące umysł ciche brzęczenie skrzydeł owadów, stukot bębniącego o szybę deszczu w znajomy głos, opowiadający niestworzone historie.

 Kilkugodzinne rozmowy przez telefon dostarczały chwil radości w jego życiu, taki pojedynczy promyk słońca pośród ciemnych chmur monotonnego życia.  Codziennie dzwonili do siebie i rozmawiali o wszystkim.

 Lena nadal przychodziła do ośrodka i pomagała potrzebującym. Czas niemożliwie jej się dłużył, wszystko stało się szare i takie zwyczajne. Wcześniej, każdy dzień był pełen przygód, nowych wrażeń, ale kiedy tylko zabrakło w nich Aleka, nic nie potrafiło być tak samo ekscytujące.

 Jeden z nielicznych dni, kiedy chłopak był szczęśliwy, niósł ze sobą tajemniczą aurę. Alek od samego rana przeczuwał, że stanie się coś, czego nie potrafił zdefiniować. Nie wiedział, czy ma się cieszyć, czy bać, ale mimo wszystko był wesoły. Nie uszło to uwadze starszej siostry, robiąc nadzieję na to, że brat w końcu przestanie myśleć o swojej koleżance i postara się odbudować relacje, jakie miał z Jenną przed wypadkiem. Niedoczekanie.

  Przyszła noc, a z nią kolejne bezsenne godziny spędzone na rozmyślaniach. Dziwne uczucie wcale nie mijało, a wręcz stało się bardziej intensywne. Oczy go piekły, jakby ktoś wbijał w nie tysiące maleńkich szpilek. Przecierał je bez ustanku, przeklinając w myślach wszystko, co się dało. Mrugał powiekami bardzo często, jakby to miało przynieść ulgę w bólu, jednak ten, jak na złość, nie chciał zniknąć. Niespodziewanie wieczna ciemność ustąpiła paraliżującej łunie światła, powodując szok, ale i nasilenie pieczenia. Upadł, ciężko dysząc, na podłogę. Rumor, jakiego narobił, zbudził śpiącą w sypialni obok Jennę. Gdy tylko zobaczyła swojego brata, bez wahania zadzwoniła po karetkę. Słyszał jeszcze, że krzyczy jego imię, a potem odpłynął w stan błogiej nieświadomości.

 We śnie przyszła do niego ona, ukochany anioł. Dziewczyna uśmiechnęła się przecudnie w sposób, jaki sobie zawsze wyobrażał. Łagodnie zmarszczony nosek, malutkie dołeczki w policzkach. Była idealna, jak zawsze. Przyjrzał się uważniej. Zauważył wcześniej ignorowaną bliznę. Posłał jej pełne miłości spojrzenie, ujął drobną dłoń i ucałował początek blizny zaraz za nadgarstkiem.

 - Zabierasz mnie już? - zapytał, dokładnie nie wiedząc o co.

 - Jeszcze nie - odparła mu, odpychając od siebie.

 Zaczął spadać. Piękny anioł coraz bardziej się oddalał, a z każdą sekundą, smutek w jego sercu narastał.

 Obudził się w szpitalu. Przyzwyczajony do mroku nawet nie otworzył oczu, wsłuchując się w rozpaczliwe pikanie aparatury medycznej. W głowie miał zupełną pustkę. Jak się tu znalazł, nie miał pojęcia. Uchylił jedną powiekę i natychmiast ją zamknął. Mrok zastąpiło mu białe, rażące światło. Skrzywił się, coś było nie tak.

 - Alek? - usłyszał nad sobą zaniepokojony głos siostry.

 - Żyję - odparł z grymasem na twarzy.

 Poczuł, że materac lekko się ugina, a czyjaś ręka głodzi jego włosy. Z prawej strony wychwycił powolne kroki, sugerujące, że nie są sami.

 - Chłopcze - powiedział głębokim głosem nieznajomy. - Otwórz oczy.

 Alek posłusznie spełnił prośbę i ponownie się skrzywił. Biel go raziła, ale była miłą odskocznią od wiecznie trwającej ciemności. Nie mógł przez chwilę wyjść z szoku. Czy jemu się przewidziało, czy właśnie zobaczył zieloną plamę? Nie, to musiało być zbytnie nałożenie wyobraźni na rzeczywistość. Przecież on nie mógł, nie potrafił, to było nieodwracalne, więc, jak...

 Zamrugał kilkukrotnie, a z każdym takim ruchem, zaczynał widzieć. Kolory! Kształty, wszystko powróciło! Rozglądał się po sali z szerokim uśmiechem, nie był w stanie powiedzieć niczego. Wielka gula stanęła mu w gardle, a z oczu wyciekły łzy. Płakał strumieniami, jakby chciał zmyć z oczu resztki ciemności i bladej powłoki, nadającej im pustego wyrazu. Płakał bo stał się cud. Płakał bo znowu widział. Spojrzał oniemiały na siostrę, która tylko pokazała mu kciuk do góry, w geście wsparcia, a jego ciałem wstrząsnął kolejny szloch. Lekarz się zaśmiał. Dopiero teraz zaczęło do niego wszystko docierać. Wszystkie komórki wypełniła euforia, miał ochotę skakać, ale niestety urządzenia, do których był podłączony, skutecznie mu to uniemożliwiły.

 - Chłopcze - rzekł znowu mężczyzna. - Powiedz mi co widzisz.

 Alek przyjrzał mu się uważnie. Już dawno nie ucieszył się tak bardzo. Podziwiał wszystkie, nawet najmniejsze zmarszczki na jego skórze, przyglądał się grze światła na oliwkowym tle karnacji. Oczami przesunął po sumiastych wąsach, dostrzegając siwiznę między czarnym jak smoła kolorem włosów. Kolejną rzeczą, której poświęcił więcej uwagi, były własne dłonie. Dokładnie obejrzał je z każdej strony napawając się widokiem. Małe blizny, doskonale pamiętał każdy raz, kiedy na samym początku, gdy stracił wzrok, próbował nauczyć się posługiwać w kuchni nożem.

 - Ja widzę wszystko, panie doktorze.

 Lena siedziała na parapecie i płakała. Ośrodek stał się jej domem, praktycznie w nim mieszkała. Dokładniej, w starym pokoju Aleka. Patrzyła tępo w szybę i ogród spowity czernią nocy. W takich chwilach najbardziej brakowało jej ukochanego przyjaciela. Nie potrafiła wytrzymać bez niego, przestawała się uśmiechać, co nie uszło uwadze kierownika. Chciał ją nawet wysłać do psychologa, ale skutecznie odwiodła go od tego pomysłu. Od tamtej pory chowała się za maską sztucznego uśmiechu i rozładowywała emocje po prostu płacząc.

 Niespodziewanie poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. Odpłynęła myślami zbyt daleko, by usłyszeć, że ktoś wchodzi. Odwróciła niepewnie głowę i aż sapnęła zaskoczona, omal nie spadając z parapetu.

 - Lenka, Lenka, Lenka... o ile dobrze pamiętam, to moje ulubione miejsce - zaśmiał się cicho Alek.

 Spojrzał na nią. Była jeszcze piękniejsza niż sobie to wyobrażał. Długie do ramion włosy, niebywale miękkie, iskrzyły się w świetle księżyca, rzucając wokół srebrną poświatę. Pełne usta nabrały koloru malin, doskonale podkreślając bladą cerę, a oczy... No, właśnie, oczy. Były szeroko otwarte, wyrażając nie tyle zdziwienie, co zaskoczenie. Miały kolor płynnego miodu, tak gęstego, że gdyby chcieć w nim pływać, nie dałoby się wyjść. Otaczały je kurtyny grubych rzęs tak ciemnych, jak panująca na zewnątrz noc. Ale wypływały z nich dwie srebrzyste rzeki, chwytające boleśnie za jego serce. Obrzucił spojrzeniem całą jej skuloną sylwetkę i ponownie skupił się na twarzy.

 - Czemu siedzisz po ciemku i Lenka, dlaczego płaczesz? - zapytał całkiem poważnie.

 Przypatrywała się mu z niepewnością. Coś tu nie pasowało.

 - Skąd wiesz, że płaczę? - zapytała cicho, starając się opanować drżenie głosu.

 - No przecież widzę, ślepy nie jestem.

 - Alek, ty widzisz.

 - Tak, jakoś od kilku dni nie mam z tym problemów. Wiesz, tęskniłem i liczyłem, że moja ukochana powita mnie jakoś szczególnie,  no nie wiem, może czułym buziakiem, albo kto wie...

 - Ty widzisz - przerwała mu.

 - Widzę, już to mówiłaś, skarbie - zaśmiał się. Był bardzo ciekaw jej reakcji na tą wiadomość, ale nawet nie przypuszczał, że zacznie powtarzać w kółko jedno i to samo.

 - Ale, jak?

 - Cuda się zdarzają - szepnął cicho i delikatnie ucałował policzek dziewczyny, ścierając ustami słony ślad. - Możemy już przejść do powitania, naprawdę tęskniłem.

 W odpowiedzi Lena zarzuciła mu ramiona na szyję i przywarła swoimi wargami do jego. Pierwszy pocałunek po długiej rozłące był niemal brutalny. Spragnieni siebie, nie kontrolowali swoich spontanicznych reakcji. Dłoń dziewczyny wsunęła się w blond włosy chłopaka i przyciągnęła go bliżej sienie. On natomiast otoczył jej szczupłą talię rękami i całkowicie zlikwidował wolną przestrzeń między nimi.

 Nie spostrzegli, po jakim czasie obydwojgu zabrakło tchu. Odsunęli się od siebie nieznacznie, tylko na moment, by zaczerpnąć powietrza.

 Drugi pocałunek wyrażał przede wszystkim miłość i radość. Był zdecydowanie bardziej delikatny i subtelny, a przy tym pełen pasji. Idealnie wprowadził romantyczną atmosferę.

 Obydwie pary oczu błyszczały w urokliwym świetle księżyca. Cisza była uspokajająca. Czoło Aleka oparte było o czoło Leny, ich nosy się stykały, a ciepłe oddechy przyjemnie owiewały uśmiechnięte twarze.

  - Chodźmy na spacer - zasugerował niespodziewanie blondyn i nie czekając na reakcję dziewczyny, odwrócił się w stronę drzwi. Zaczął iść, ciągnąc ją za rękę, więc chcąc, czy nie, musiała za nim pójść.

 Ogród tej nocy był wyjątkowo piękny. Pełnia księżyca rzucała swój blask na każdą roślinkę, dając namiastkę słońca. Pojedyncze kwiaty rozchylały swoje kielich łaknąc tego światła, pragnąc go, tak jak od zawsze wszystko co żyje, kuszone jest przez zło, tak one skuszone potęgą księżyca, już nigdy nie otworzyły swoich barw dla słońca.

 Znaleźli jedną z ławek, na której prawie zawsze siedzieli. Alek usiadł spokojnie na środku, a kiedy Lena chciała zrobić to samo, pociągnął ją lekko, sadzając na swoich kolanach. Uśmiechnął się chytrze, co nie uszło jej uwadze, jednak nie skomentowała niczego i ufnie wtuliła się w szeroką klatkę piersiową blondyna.

 - Z twoich opowiadań znam to miejsce na pamięć. I wyobrażałem je sobie dokładnie tak... - zamyślił się. - Lenka, skarbie, zatańcz dla mnie - poprosił, delikatnie głaszcząc miękkie włosy dziewczyny.

 - Daj spokój, nie mam nawet muzyki - starała się bronić przed spełnieniem prośby.

 - Wsłuchaj się w ogród, wiem, że potrafisz - powiedział i zepchnął ją z kolan.

 Ze zrezygnowaną miną odeszła kilka kroków do tyłu i zamknęła oczy. Nie spiesząc się, powoli zaczęła kołysać biodrami. Ręce same odnalazły rytm. Zaczęła prawdziwe przedstawienie. Każdy jej ruch był doskonale skoordynowany, krok idealnie postawiony. Zatraciła się w tym uczuciu lekkości i po prostu tańczyła.

 Alek oniemiały siedział na ławce, nie mogąc oderwać od niej oczu. Podziwiał całą jej osobę, dokładnie przyglądając się każdej części wątłej sylwetki. Była piękna i tak cudownie zatopiona w magii tańca.

 Uśmiechnął się pod nosem, ale nie był to szyderczy uśmiech. Ten był przepełniony miłością i uwielbieniem.

 W końcu mógł na nią patrzeć. Już nie jej oczami, ale swoimi. Sentyment jednak pozostał, a w powietrzu zawisło niewypowiedziane zdanie: "Lena, dzięki tobie widziałem".

 Moi kochani czytelnicy,
 Jest mi niezmiernie miło, że każdego dnia wchodząc na jakże zacną stronę bloggera, widzę, że liczba wejść zwiększa się o te kilka ;)
 Jednakże, bardzo mnie smuci fakt, iż prawie nikt nie komentuje. Nie ma to wpływu ma moje pisanie, bo to kocham i robić będę nadal, ale autorzy też ludzie i wsparcia potrzebują. Przeczytacie? Napiszcie swoją opinię, bo to bardzo pomaga... sama nie jestem w stanie wychwycić błędów, więc bardzo was o to proszę ;)
 Dam wam jeszcze efekt mojej wczorajszej nudy - Rin Okumura z "Ao no exorcist" ;P

 Druga część wyszła mi taka... smutna? Nawet nie wiem, jak ją określić. Najlepiej przeczytajcie :) zapraszam!
__________________________

 Lena stała się częścią jego życia. Każdego dnia zjawiała się w ośrodku i spędzała wolne chwile w towarzystwie Aleka. Nie tylko chłopak ją polubił, ale również każdy pracownik, podopieczny czy nawet sam główny kierownik. Cenili jej chęć niesienia pomocy, cokolwiek by nie robiła, gdy tylko ktoś jej potrzebował, potrafiła rzucić swoje dotychczasowe zajęcie i coś przynieść, zrobić, popilnować.

 W oczach Aleka była aniołem. Zawsze radośnie nastawiona do złowrogiego świata, zarażała optymizmem nawet największych gburów. Często zastanawiał się dlaczego taka osoba, jak Lena, zamiast bawić się na dyskotekach, spędza swój czas wśród niewidomych. Uwielbiał wszelkiego rodzaju opowiadania dziewczyny, czy to zwykłe opisy miejsc, w których przebywali, czy piękne, tworzone wyobraźnią historie. Potrafiła swoim głosem rozbudzać nadzieję, siać grozę, a przede wszystkim wywoływać uśmiech.

 Któregoś dnia zapytała blondyna, czy chciałby móc widzieć i ją zobaczyć. Bardzo się zdziwiła, gdyż odpowiedź była przecząca. Chłopak wytłumaczył się wtedy faktem, że w jego głowie powstał już jej obraz, że oczami wyobraźni widzi swoją własną interpretację jej twarzy. Bał się, że gdy tylko odzyska wzrok i w jego świecie na powrót zagoszczą kolory, rzeczywistość nie będzie tak idealna, jak sobie myślał.

 Nie wiadomo kiedy zaczęło się lato, a z latem wakacje. Lena przychodziła do ośrodka wcześnie rano, a wychodziła późnym wieczorem, czasem nawet wcale. Nie miała trudności z przenocowaniem w pokoju Aleka, kierownik zgodził się niemal od razu, podkreślając, że powinni być cicho, na co dziewczyna zaczerwieniła się, przybierając odcień dojrzałego pomidora. Właśnie podczas takich nocy leżeli obok siebie, trzymając się za ręce i rozmawiając.

 Zaczął się nowy, bardzo słoneczny dzień. Ciepłe promienie delikatnie pobudzały skórę do życia, ptaki przekrzykiwały się w śpiewnej bitwie, a kwiaty pachniały z intensywnością niespotykaną w mieście.

 Alek cicho pomrukiwał z przyjemności, siedząc na drewnianym tarasie i słuchając pięknych dla ucha dźwięków. Świat był całkiem inny niż ten, który znał z dzieciństwa. Zapachy stały się lepiej wyczuwalne, muzyka dokładniej słyszalna, smaki łatwiejsze do rozróżniania, jedynie barwy zniknęły, ustępując miejsca ciemności.

 Doskonale słyszał, że ktoś do niego podchodzi. Bardzo dobrze znał ten sposób stawiania kroków. Były delikatnie i subtelne, ale za razem pewne i pełne gracji, zupełnie jak u kota. Zbliżały się dość szybko, powodując lekkie skrzypienie podłogi. Uśmiechnął się pod nosem, wiedząc, co go czeka. Zawsze przychodziła zaraz po śniadaniu, znajdując go na tarasie. Ich zwyczajem stało się przytulanie na powitanie, więc nawet nie drgnął, kiedy jej drobne ręce otoczyły go z dwóch stron, lekko pociągając do tyłu.

 - Lenka, byłaś kiedyś tancerką? - zapytał zamiast standardowych słów powitania.

 - Tobie też dzień dobry - odparła wesoło. - Zdarzało mi się tańczyć w balecie, a czemu pytasz?

 - Zastanawiałem się nad twoim sposobem chodzenia i tak jakoś pomyślałem o tańcu. Czemu już tego nie robisz?

 Nie odpowiedziała mu. W ciszy usiadła obok i westchnęła cicho. To był czas na tę rozmowę, która zawierać będzie powód, dzięki któremu się poznali. Chcąc dodać sobie odwagi, złapała za dłoń przyjaciela i delikatnie uścisnęła.

 - Rok temu miałam dość poważny wypadek - zaczęła swoją odpowiedź z widocznym trudem. Bolało ją to tak samo, jak jego wspomnienie o utracie wzroku. - Oblałam się wrzątkiem, poparzone miałam całe plecy, lewe ramię i całą rękę. Pozostała mi po tym brzydka blizna i nie chcę już pokazywać się na scenie - wyznała. - Nie bez powodu wybrałam pracę wolontariuszki właśnie w tym ośrodku. Ludzie się ze mnie śmiali, wytykali palcami... było mi przykro, a tutaj... tutaj na wszystko patrzy się sercem. Moim priorytetem stało się niesienie pomocy tym, którzy nie potrafią oceniać ze względu na wygląd...

 - Przepraszam - wyszeptał Alek, przysuwając dziewczynę do siebie.

 - Nie przepraszaj za niewiedzę - odpowiedziała mu swoim ciepłym głosem.

 Chłopak z ciekawością złapał ją za lewą dłoń i korzystając z chwilowego elementu zaskoczenia, przesunął palcami w stronę ramienia. Natrafił na drobną nierówność -  początek blizny, szpecącej delikatną skórę. Obrysował cały kształt dookoła ręki i wyczuł, że dziewczyna zadrżała.

 - Mój biedny aniołek - szepnął czule. - Masz rację, ja nie mogę podziwiać twojej twarzy, ale potrafię lubić cię za to jaka jesteś. Masz wielkie serce i to w tobie cenię, więc nie chowaj się w cieniu i wyjdź czasem do ludzi, pokaż, że mimo przeciwności potrafisz walczyć i zwyciężyć.

 Jej głowa z cichym westchnięciem opadła na jego ramię. Zapanowała cisza, przerywana jedynie zwariowaną pieśnią ogrodowych ptaków.

 Atmosfera była zbyt poważna w mniemaniu blondyna, więc postanowił zrobić jedną, bardzo lubianą przez siebie rzecz. Zaczął łaskotać, niczego niespodziewającą się Lenę. Dziewczyna pisnęła histerycznie, próbując uciec od tych przyjemnych tortur, w efekcie czego przeturlała się na bok, mając w oczach łzy śmiechu. Wszystko było by dobrze, gdyby w ślad za nią nie poszedł Alek. Niemal przygniótł dziewczynę swoim ciałem i zaczął się śmiać. Wiele im nie było trzeba. Takie chwile, kiedy nie wiedzieli czy śmiać się, czy płakać, były najcenniejszymi w ich dotychczasowym życiu.

 - Kiedyś, zatańczysz dla mnie.

 Resztę dnia spędzili na tym co zwykle. Zajadali się pysznymi truskawkowymi lodami, razem przygotowywali obiad, śmiejąc się przy tym cały czas. Wieczorem zrobili sobie spacer po dużym ogrodzie przy ośrodku. Lena snuła swoje opowieści o każdym mijanym kwiecie. Często zatrzymywali się i dziewczyna kierowała dłoń przyjaciela na delikatne części roślin, opisując bardzo dokładnie, czego dotyka, tak by w połączeniu ze zmysłem dotyku, mógł odtworzyć w myślach obraz.

 Gdy wrócili do pokoju Aleka, czekała ich bardzo przyjemna niespodzianka. W odwiedziny do chłopaka przyjechała starsza siostra.

 - No braciszku, ile można na ciebie czekać? - zapytała z pretensjami, widząc sylwetkę blondyna.

 Na początku chłopak osłupiał. Minęło sporo czasu od jej ostatniej wizyty, co spowodowane było koniecznością ciężkiej pracy, by w końcu mogła zabrać swojego brata do domu i zapewnić mu odpowiednie warunki do funkcjonowania. Nie miał jej za złe tak rzadkich odwiedzin, a nawet był bardzo wdzięczny za to, jak się stara. Zaczął powoli zapominać jaki ma głos, nic więc dziwnego, że na początku nie mógł go zidentyfikować.

 - Jenna? - zapytał, doznawszy nagłego olśnienia.

 - No, a kto inny? Chodź się przywitać z siostrą. Ale urosłeś.

 Nie czekając, podeszła do niego i przytuliła mocno do swojej piersi. Lena przyjrzała się jej bardzo dokładnie. Była kobietą nie najmniejszych rozmiarów, fryzura nie budziła żadnych zastrzeżeń. Blond włosy nieco ciemniejsze niż te Aleka upięte były w wysoki kok na czubku głowy. Jaskrawo zieloną bluzkę na ramiączkach tonowały czarne krótkie spodenki, co uwieńczały delikatne klapki z ciemnych rzemyków.

 - A to twoja dziewczyna? - zapytała, wskazując na Lenę, kiedy już wypuściła brata ze swoich objęć.

 - Jenna, to jest Lena, moja przyjaciółka i nie, nie jest moją dziewczyną - odparł jej, przedstawiając wolontariuszkę.

 - Miło mi - szepnęła nieśmiało dziewczyna, kłaniając się lekko. Alek był pewien, że się zarumieniła.

 Niespodziewanie kobieta podeszła do niej i mocno uścisnęła, niemal miażdżąc wszystkie jej żebra.

 - Przez sam fakt, że Alek cię lubi, jesteś dla mnie jak rodzina - zaśmiała się, wypuszczając drobną dziewczynę.

 - No tak, zapomniałem cię ostrzec, że moja siostra jest bardzo... otwartym człowiekiem - rzucił wesoło blondyn, z szerokim uśmiechem.

 - Zacznijmy od tego, że zapomniałeś wspomnieć, że masz siostrę.

 Cała trójka śmiała się głośno jeszcze przez jakiś czas. W końcu rozległ się dzwonek, oznajmiający porę kolacji i Alek z przyzwyczajenia złapał Lenę za rękę, a ona niemal machinalnie pociągnęła go w stronę kuchni. Jenna rzuciła dziewczynie znaczące spojrzenie, na co ta zarumieniła się jak wiśnia i bez słowa przeszła do pomieszczenia, w którym zdążyli się już zgromadzić inni wolontariusze ze swoimi podopiecznymi.

 - Moja kochana siostrzyczko, a co się stało, że przyjechałaś mnie odwiedzić? - zapytał w którymś momencie Alek.

 - No tak, zapomniałabym. Właściwie od dzisiaj możesz już ze mną mieszkać. Dom jest  wyremontowany, wszystko gotowe.

 Nie ucieszył się. Przez cały czas, kiedy przebywał w ośrodku, marzył o tym, żeby siostra go stąd zabrała. Chciał poczuć, że komuś na nim zależy, ma własny dom i kochającą rodzinę, więc dlaczego czuł, że serce mu pęka?

 - Jenna... nie spodziewałem się. Rozmawiałaś z kierownikiem? - zapytał przybitym głosem. Siostra nie zwróciła na to uwagi, ale Lena tak. Złapała jego rękę pod stołem i uścisnęła w pokrzepiającym geście.

 - Rozmawiałam, rozmawiałam i jutro wieczorem masz być już gotowy do drogi.

 Dwadzieścia cztery godziny. Mniej więcej tyle czasu dostał na spakowanie się, pożegnanie z tym miejscem i z... Leną. Zamyślił się. To przez nią nie chciał jechać. Przywiązał się do niej emocjonalnie, ale i fizycznie. Co on zrobi, kiedy jej zabraknie? Kto będzie potrafił tak pięknie opisać nowy dom, jak nie ona? I dlaczego siostra pojawiła się właśnie teraz?

 Zorientował się, że Jenna pożegnała się i zapowiedziała, że wróci następnego dnia, w momencie, kiedy już jej nie było. Bez słowa wstał i potykając się o wszystkie możliwe rzeczy, ruszył w stronę swojego pokoju. Było to do niego tak niepodobne, że zaniepokojona Lena pospieszyła za nim.

 Znaleźli się w końcu w dobrze znanym pomieszczeniu, po trudnej przeprawie przez korytarz. Alek ciężko opadł na łóżko. Wyglądał na strasznie przybitego.

 - Hej, nie smuć się, przecież nareszcie się stąd wyrwiesz? Nie marzyłeś czasem o tym? - próbowała go pocieszać przyjaciółka.

 - Lenka, nie w tym rzecz. Ja się bardzo cieszę, tylko, że to oznacza, że prawdopodobnie musimy się pożegnać. Mieszkanie mojej siostry jest za granicą.

 Momentalnie uśmiech dziewczyny zniknął. Nie spodziewała się, że to będzie aż takie poważne. Gdyby chodziło o inne miasto, problem owszem byłby, ale od czego są autobusy i pociągi? Jeżeli jednak mowa o przekraczaniu granicy, sprawa nieco się komplikuje.

 Usiadła koło niego i delikatnie przytuliła.

 - Czyli to już nasze ostatnie spotkanie? - zapytała. - W tym momencie nasza bajka się skończy?

 - Nie wiem, Lenka, nie wiem - odparł, delikatnie głaszcząc ją po plecach. - Myślę, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Na pewno tak będzie, a wtedy już na pewno cię nie zostawię.

 Zamilkł na chwilę. Bił się z myślami, powiedzieć, czy nie? Ostatecznie zdecydował, że nie ma sensu ukrywać czegoś, co już dawno powinno zostać wyjawione.

 Złapał jej twarz w swoje dłonie i chłodnymi palcami po raz kolejny zaczął badać jej kształt tak, jakby chciał wyryć go sobie w pamięci na zawsze. Kciukiem starł pojedynczą łzę, która zabłądziła na jej miękkim policzku. Palcem wskazującym obrysował usta, pogrążone w smutku. Uniósł jej twarz tak, żeby patrzyła prosto na niego, choć on sam nie mógł spojrzeć na nią. Pochylił się nieznacznie i musnął swoimi wargami jej usta. Wstrzymał oddech, przygotowując się... sam nie wiedział na co.

 Ale Lena nie zrobiła praktycznie nic, jedynie odwzajemniła delikatny pocałunek. W jej głowie, a może w sercu wybuchła wojna. Nie wiedziała, czy ma być szczęśliwa. Alek, jej najlepszy przyjaciel przestał nim być. Momentalnie stał się ukochaną osobą, a jej uczucia wreszcie znalazły swoją nazwę, coraz bardziej komplikując to trudne rozstanie.

 - Wybacz mi, Lenka. Bałem się, że zniszczę naszą przyjaźń - wyszeptał. - Proszę, zostań ze mną tych kilka godzin. Wiem, że będzie trudno, ale ja wrócę i cię znajdę.

 Złożył obietnicę, za którą gotów był zrobić wszystko. Uczucie jednak nie miało nawet szansy rozkwitnąć. Przez jakiś czas mogli być szczęśliwi. Niewiele, ale im wystarczyło, by do serc wkradła się nadzieja na pomyślne zakończenie. Ich bajka mogła nadal trwać, a piękna księżniczka na zawsze mogła stać się oczami swojego księcia.

 Tak jak poprosił, dziewczyna została z nim do momentu wyjazdu.

Wiem, miałam pisać Dzieje Ras, ale... nie. Nie znajdę odpowiedniej wymówki. Po prostu napisałam kolejne opowiadanie, które dedykuję mojej kochanej Miyoko, która leży w szpitalu. Wracaj do nas!
 Zapraszam.
__________________________________________

 Znowu leżał w szpitalnej sali, pełnej rozmaitej aparatury medycznej, która nieustannym pikaniem, rejestrującym pracę serca, przyprawiała o ból głowy. Mieszanina tlenu powoli wypływała przez plastikową rurkę, kojąco działając na zniszczone płuca. Jedynym kontrastem dla wszechobecnej bieli był mały woreczek z płynem zabarwionym na różowo. Kroplówka sączyła się kropla po kropli wprost do widocznych pod cienką skórą żył, by choć trochę ulżyć w chorobie.

 Przez miesiąc żył nadzieją. Rak jednak powrócił w postaci licznych przerzutów.

 Nie całkiem świadomy swojego egzystowania leżał w samotności, po prostu czekając.  Sam nie był pewien, czego tak na prawdę się spodziewał. W wyobraźni majaczyła mu jedynie postać pięknej kobiety, całej ubranej na czarno. Nie widział twarzy, była przysłonięta przez kaptur. Doskonale za to widoczne były jej skrzydła. Majestatyczne pióra w kolorze hebanu przywodziły na myśl tylko wszechogarniający smutek i żałobę. Srebrna kosa połyskiwała złowrogo w jej białych jak kreda dłoniach. W swoim nieszczęściu i grozie wyglądała pięknie.

 Lecz rzeczywistość znacznie różniła się od umysłowych obrazów.

 Zamiast mrocznego anioła ujrzał małą dziewczynkę. Nie mogła mieć więcej niż dziesięć lat. Jako pierwsze zauważył tak intensywnie niebieskie włosy, zaplecione w długi, sięgający ziemi warkocz, że zaczął się zastanawiać, czy aby na pewno z jego oczami wszystko jest w porządku.

 Westchnął cicho, wywołując nagły atak kaszlu. Na chwilę pozbawiło go tchu. Opadł ciężko na poduszki, nadal lekko pokasłując i drżącą z osłabienia dłonią przeczesał gęste niegdyś, teraz osłabione chemioterapią włosy.

 - Kim jesteś? - zapytał cicho, niemal szeptem, zupełnie jakby bał się, że głośniejszy dźwięk rozerwie mu gardło.

Dziewczynka popatrzyła na niego wielkimi, przywodzącymi na myśl nocne niebo, oczami i uśmiechnęła się wesoło, podchodząc bliżej.

 - Jestem Mika - rozległ się jej głos, miękki i delikatny, jak tylko dziecięcy głos potrafi być.

 - Sebastian - odparł równie cicho, co poprzednio.

 Zmierzył ją wzrokiem, kiedy ta, nie patrząc na nic, usiadła na jego łóżku i ponownie ukazała dwa rzędy bielusieńkich ząbków.

 - Pewnie się zastanawiasz, co tu robię, prawda?

 Skinął jej głową na potwierdzenie. Im więcej mówił, tym gorzej się czuł. Uporczywe drapanie w gardle doprowadzało go do szału, natomiast olbrzymia dawka środków przeciwbólowych wprawiała go w stan otępienia umysłowego.

 - Przyszłam się pożegnać z tym miejscem - westchnęła chicho, a zabrzmiało to, jakby była staruszką, która kończy swój żywot z wieloletnim bagażem doświadczenia. - Jutro odłączą mnie od tych dziwnych pomp i będę mogła pójść do nieba. Widzisz mnie, prawda? - zapytała z nadzieją w głosie.

 Ponownie skinął głową, zastanawiając się, czy naprawdę nie zwariował.

 - Więc ty także niedługo opuścisz ten świat. Mogę na ciebie poczekać. Razem będzie raźniej, chociaż mój anioł stróż mówił, że nie ma się czego bać...

 - Ja nie pójdę do nieba - wysilił się na przerwanie jej monologu, tylko po to by zobaczyć zdziwienie i niepewność w tych dziecięcych oczach. - Widzisz, zrobiłem coś tak złego, że nawet mój własny anioł mnie opuścił. Na moich oczach zginęli moi rodzice, a ja nie zrobiłem nic, żeby im pomóc. Ktoś taki nie zasługuje na szczęście.

 Z chwilą wypowiedzenia tych słów coś się zmieniło. Przypadkowy obserwator nie byłby w stanie tego zauważyć, jednak chłopak poczuł to bardzo wyraźnie. Pieczenie w gardle ustało bez żadnej przyczyny. Lekko się uśmiechnął, przecząc całemu smutkowi, z jakim mówił.

 - Więc nie możesz jeszcze odejść - powiedziała z poważną miną, która wcale nie pasowała do jej dziecięcego oblicza.

 Zerwała się na równe nogi i wybiegła z sali, zostawiając zdezorientowanego chłopaka samego.

 Następnego dnia się nie pojawiła.

 Kilka kolejnych dni upłynęło mu jedynie w towarzystwie lekarzy i pielęgniarek, którzy z każdą wizytą byli coraz bardziej zdziwieni. Sebastian miał zerowe szanse na przeżycie. Dawali mu zaledwie kilka tygodni, ale niespodziewanie jego stan zaczął się poprawiać. Przeżuty zniknęły.

 Miał dużo czasu na myślenie. Każdej godziny wspominał dziwną dziewczynkę, której akt zgonu, jak się dowiedział, zanotowano dzień po ich spotkaniu. Za każdym razem, kiedy tylko jej twarz pojawiała mu się przed oczami, zastanawiał się czy rzeczywiście rozmawiali, czy była to tylko fikcja, wywołana przez zbyt dużą dawkę leków.

 Kiedy w końcu podjęto decyzję o wypisaniu go ze szpitala, czuł się, jakby zerwano z niego ciężkie łańcuchy, jakby po długim czasie odzyskał wolność. Chciał zrobić tak wiele, przede wszystkim pragnął w końcu docenić dar, jaki dostał od Boga - jedno życie.

 Momentalnie oprzytomniał, bo wychodząc z budynku szpitala, ją zobaczył.

 Siedziała na drewnianej ławeczce pod wielką sosną, wesoło machając nogami. Jak gdyby nigdy nic uśmiechnęła się do chłopaka i zeskoczyła na ziemię.

 - Przepraszam, że nie wzięłam cię ze sobą - powiedziała patrząc mu prosto w oczy. - Nie mogłeś jeszcze umrzeć. Dostałeś drugą szansę, a ja Go spotkałam.

 - Nie rozumiem, dlaczego, czym zasłużyłem na tak wiele - odparł, starając się zapanować nad drżącym głosem.

 - Wyznałeś swoją winę i co najważniejsze żałujesz tego. Masz doskonałą okazję by wszystko naprawić, nie zmarnuj tego.

 - A co ty tu jeszcze robisz?

 Zapanowała między nimi cisza. Niebiesko włosa wspięła się na palce i delikatnie zmierzwiła włosy sporo wyższego chłopaka. On zaś z niepokojem patrzył na jej roześmianą buzię i pełne szczęścia spojrzenie.

- Ja? - odezwała się w końcu. - Ja jestem twoim aniołem stróżem.